Gelukkig Nieuwjaar

Niks zo mooi als je vismaat waar je al twintig jaar mee optrekt plots bij valavond te zien opveren vanuit z’n stoeltje…

Toen ik een jaar of 13 was stond er plots een kereltje op onze stoep, niet veel jonger dan ikzelf toen was. We hadden elkaar al vaker wel eens gezien, we woonden in dezelfde straat maar hadden tot dan toe verschillende interesses waardoor we nooit echt in contact waren gekomen. ‘Ik heb je vorige week zien vissen op karper. Ik zou zo graag ook eens zo’n beer vangen, mag ik es mee?’ waren zijn eerste woorden aan de voordeur van mijn ouderlijk huis. Doordat hij er nu vaker op uittrekt op druk bevist water zijn de rollen nu twintig jaar later omgedraaid en is zijn technische bagage groter geworden dan de mijne. Bij gezamenlijke vissessies wordt steevast gekozen voor de gulden middenweg tussen de grote rivier, die toch wel mijn voorkeur geniet, en afgesloten dressuurwater. In het geval van deze foto dus een afgesloten oude rivierarm, reeds jaren afgesloten van de moederrivier maar waar wel nog vaak pareltjes te vinden zijn. Beiden tevreden dus. Bovenop de gezellige uren aan de waterkant vaart mijn technische kennis er wel bij en ben ik opnieuw ‘mee’ met de allernieuwste ontwikkelingen. Het valt me dus helemaal niet zwaar om jouw vissen telkens maar weer als eerste op de onthaakmat te mogen tillen. Toch maar stiekem blij dat we zoals vroeger nog steeds run om run vissen…