Kees Ouwehand

Zen en de kunst van karpervissen

Dit motto gebruik ik sinds jaar en dag op het CarpBoard forum waarvan ik een van de moderators ben. Het combineert twee liefhebberijen. Het karperen zal voor de meesten die dit lezen wel duidelijk zijn. Mijn belangstelling voor karpervissen als specialisatie binnen de sportvisserij begon in de jaren 70. En nog altijd ben ik daar op de een of andere manier mee verbonden. Nu op verzoek van de BVK als hun penningmeester. Ik heb een warm plekje voor karper en help graag dit initiatief mogelijk te maken met het oog op de toekomst van de karper in Nederland. Maar van daadwerkelijk vissen komt het eerlijk gezegd niet meer zo. Na een recent probleempje met mijn hart ben ik gezonder gaan leven. Dat houdt ondermeer in dat ik tegenwoordig sport. Ik combineer fitness met wielrennen en wandelen. Dat doe ik met veel plezier. Geen tijd over om zittend aan de waterkant uren te maken om een karper te vangen. Maar wie weet komt het er weer van als ik met pensioen ben. Hoewel dat ook een rekbaar begrip geworden is. Niet lang geleden zou ik al met pensioen gegaan zijn nu ik onlangs de leeftijd van 60 heb bereikt. In de laatste mededeling hierover van het fonds lees ik dat inmiddels 70 een optie is, zolang de baas dat goed vindt. Die baas is dan een oliemaatschappij waar ik binnen hun proces en technologie organisatie werk aan de ontwikkeling van katalysatoren voor de olieraffinage. Overigens is het uitstekend werk, dus ik mag niet mopperen. Zeker niet als ik kijk naar mannen in andere landen. De leeftijdsopbouw in bijvoorbeeld Japan ligt zo een 20 jaar op ons voor en daar is het heel gebruikelijk om vrijwillig op je 70ste met pensioen te gaan, ondanks de officiële leeftijd van 60 jaar. En zo komen we bij het zen deel van mijn motto. Dat heeft te maken met mijn interesses voor de Japanse cultuur. Veel daarvan kent invloeden van het zenboeddhisme dat daar zo een 800 jaar geleden overkwam uit China.

Kees Ouwenhand - Achtertuin

Mijn interesse begon in de jaren 80 toen ik een eengezinswoning huurde met tuin. Dit was geheel nieuw voor mij. Ik was niet anders gewend dan in een flatje te wonen met hooguit een betonnen balkonnetje met de toen gebruikelijke ijzeren vuilnisbak. Om de kunst van het aanleggen van een tuin af te kijken was ik veel in tuincentra te vinden. Bij de modeltuinen van de gebroeders Koelemeijer in Zuidoostbeemster waren 2 Japanse tuinen die mij direct boeiden. Van het een kwam het ander. Inmiddels zijn zowel mijn achtertuin als mijn voortuin op Japanse tuinen geïnspireerd en is mijn interesse veel breder dan tuinarchitectuur. Ik word weleens gekscherend ‘Japanofiel’ genoemd. Een aanduiding die sinds de 19e eeuw in gebruik is voor de interesse die toen in Europa ontstond. Helaas ziet mijn vrouw vliegen helemaal niet zitten. Een dezer dagen vlieg ik daarom met mijn zoon voor de 4de keer naar Kyoto, het historische centrum van Japan. Ik zal daar wederom vele tuinen, tempels en kunsten bekijken. Steden bezoeken is weer een andere liefhebberij. Ook met mijn dochter ga ik regelmatig op reis. Momenteel minder vaak en blijven we ook iets dichter bij huis. Zij is inmiddels namelijk moeder van onze kleindochter en heeft even daarmee een minder grote actieradius. Het zen deel op zich? Ik ben geen praktiserend volgeling van het zenboeddhisme maar wel een geïnteresseerde sympathisant. De Zen levensfilosofie kent veel raakvlakken waarvan ik denk dat er overeenkomsten met mijn inzichten zijn. Los van de meditatieve oefeningen die mij te moeizaam zijn hecht ik bijvoorbeeld waarde aan bescheiden eenvoud. Terugkomend op het motto: een beetje zen kan zeker geen kwaad bij het moderne karperen dat steeds meer vervreemd van wat oorspronkelijk in de jaren 70 het idee was. Een hobby waarbij je met eenvoudige functionele middelen in alle rust opgaand in de omgeving een van de meest spectaculaire vissen tot aanbijten probeert over te halen…

FacebooktwittermailFacebooktwittermail